Nie ma tego złego (Smukke mennesker, 2010)

reżyseria: Mikkel Munch-Fals

scenariusz: Mikkel Munch-Fals

produkcja: Dania

gatunek: dramat

dystrybucja polska: Vivarto

Chodzę z tym duńskim filmem w głowie już jakiś czas. Parę godzin się zastanawiałam, jaką mu wystawić ocenę, potem ze dwa razy ją zmieniałam, aż wreszcie się określiłam i - więcej - stwierdziłam, że warto o nim tu wspomnieć. Dlaczego? Bo to niezwykle czuły głos w temacie samotności - różnych jej wymiarów, twarzy, czasem bardzo smutnych, ale czasem też bardzo przewrotnych.

Ingeborg (Bodil Jørgensen), Anna (Mille Lehfeldt), Anders (Henrik Prip) i Jonas (Sebastian Jessen) - czworo ludzi i cztery oblicza samotności oraz pragnienia bycia potrzebnym, kochanym. Ich losy w przedziwny sposób splatają się, ale czy więź, utworzona w tak nienaturalnych, odrażających okolicznościach, może być początkiem prawdziwego uczucia? 

Nie ma tego złego..., co by na dobre nie wyszło. Nie wiem, co oznacza duński tytuł filmu, ale polski - o dziwo - całkowicie odpowiada treści. Bo to, co spotyka bohaterów, choć dziwi, przeraża i odrzuca, uczy czegoś bardzo ważnego ich i nas, siedzących bezpiecznie w ciepłym kinie/domu, daleko od problemów, z którymi muszą zmagać się filmowe postaci. Uczy, że marzenia nie muszą być wcale spektakularne, a drodze do ich spełnienia daleko do rajskiej autostrady. Że samotność piecze niemiłosiernie, ale też, że jest uszczypliwa i pełna ironii. Że w gruncie rzeczy ciepło jest blisko i że warto docenić to, co daje los, jakkolwiek pokrętnie by to nie czynił. Samotność w filmie Munch-Falsa to nie tylko ten fizyczny brak drugiej osoby; to przede wszystkim poczucie wyobcowania i samodzielne odizolowanie się od społeczeństwa: autodestrukcyjnym postrzeganiem własnej osoby, nieefektywnym zmaganiem się z własną chorobą, złym pojmowaniem własnej atrakcyjności, wreszcie - kulawym, siłowym wpasowywaniem się w środowisko, które nie odpowiada własnej osobowości. I tego konsekwencje: czasem zabawne i żenujące, niekiedy odpychające i obleśne, innym razem niewiarygodne i przerażające, zawsze jednak intrygujące i ujęte w niesamowicie wrażliwy, szczery sposób.

I pomyśleć, że "Nie ma tego złego" to debiut Mikkela Munch-Falsa... Aż ślinka cieknie po więcej.

Czy polecam? Tu nie trzeba wiele mówić. "Nie ma tego złego" to film niewygodny, odpychający i brzydki, ale ostatecznie zostający w głowie jako rzecz warta uwagi. Bardzo warta. Polecam.