Hitchcock (2012)

reżyseria: Sacha Gervasi

scenariusz: John J. McLaughlin

produkcja: USA

gatunek: biograficzny

Zabieram się do recenzowania Hitchocka leniwie. Nie dlatego, że jest to film niemrawy i zły. Jest wprawdzie trochę ospały i trochę momentami nudny, ale to niezła rzecz, którą warto zobaczyć choćby dla znakomitego duetu aktorskiego z pierwszego planu. Ale od początku.


Film stanowi wycinek z życia Alfreda Hitchocka (w tej roli Anthony Hopkins), a konkretnie jego pracy nad słynną Psychozą. Ale w toku akcji mamy okazję przyglądać się nie tylko kulisom powstawania filmu, ale także relacji państwa Hitchcocków - relacji z długim stażem, z pozoru stabilnej, ale tak naprawdę skrywającej wiele niedopowiedzeń i wzajemnych, niespełnionych oczekiwań.

Dla fanów kina Hitchcocka, film Gervasiego nie będzie pewnie ani odkryciem, ani artystycznym objawieniem. Psychoza, która miała być rzekomo osią filmu, powstaje w tle faktycznych wydarzeń, które dzięki dobrze przemyślanej realizacji, wysuwają się na pierwszy plan. I dobrze, że to robią, bo są naprawdę warte uwagi. Związek Almy Reville i Alfreda Hitchcocka ukazany jest zadziwiająco jak na debiutanta przenikliwie. Gra, jaką prowadzą ze sobą bohaterowie, cała gama niedomówień, podejrzeń, zazdrosnych uników, wreszcie - spełnienia i niespełnienia we wszystkich rolach, jakie złożyło na ich barki życie, intryguje i porywa. Ostrości dodaje świetne zarysowanie osobowości obojga, ze szczególnym akcentem na Hitchcocka. Jego nadęty sposób bycia, pewność siebie granicząca z pychą, nałogi, wreszcie skrywane, bardzo intymne nadzieje, lęki i potrzeby przekonuje, że mamy do czynienia z prawdziwym człowiekiem, nie pomnikiem, któremu postanowiono raz jeszcze oddać hołd.

Wielka w tym zasługa Hopkinsa, który świetnie odwzorował charakter i sposób bycia (łącznie z poruszaniem się i mówieniem) reżysera. Rewelacyjna praca charakteryzatorów sprawiła, że aktor jest niemalże nie do rozpoznania. Mówię "niemalże", ale jestem pewna, że gdybym nie wiedziała, kto gra główną rolę w filmie, nie wpadłabym szybko na nazwisko Hopkinsa. Równie wspaniale wypada w Hitchcocku Helen Mirren. Pozostali aktorzy są po prostu dobrym tłem. A Scarlett Johansson uparcie mówię - nie.

Hitchocock to film przyzwoity. Tylko przyzwoity i niknący w blasku filmów, którymi karmiliśmy się przez ostatnie dwa miesiące. Może dlatego pojawił się u nas właśnie teraz, by ochłodzić trochę emocje?

Czy polecam? Tak, ale bez ciśnienia.