Muzyka filmowa 2012 - top 60 by Klapserka&Szymalan. Część 2 (50-41)

Kolejna odsłona naszego zestawienia. Tych, którym umknęła część pierwsza, odsyłam do odpowiedniej strony (link), gdzie poczytacie, skąd wziął się pomysł, kto jest za niego odpowiedzialny i jak wyglądała pierwsza, a właściwie ostatnia dziesiątka naszej muzycznej listy. Oczywiście, zachęcam gorąco i tym razem do stałych odwiedzin u kolegi, który jest współautorem projektu - Filmowe Konkret-Słowo (link), koniecznie zajrzyjcie.

MIEJSCE 50. "Thousand Details" (Dziewczyna z tatuażem) – Trent Reznor, Atticus Ross

Klapserka: Daty, liczby, nazwiska, akta, gazety, zdjęcia. Tysiące szczegółów, transakcja detal-iczna. Trzeba bystrości, precyzji, cierpliwości i uporu. Brzmi jak Salander. Lisbeth Salander.

Szymalan: Reznor i Ross osiągają tu poziom mistrzowski, jeśli chodzi o muzyczny minimalizm. Stopniowo budują napięcie: 2 minuty rytmicznego grania, chwila uspokojenia, narastanie dźwięków aż do totalnej eksplozji w ostatniej minucie. Dawno nie było w soundtrackowym świecie czegoś tak drapieżnego i drażniącego się ze słuchaczem. 

MIEJSCE 49. "Horn of Plenty" (Igrzyska śmierci) – James Newton Howard

Klapserka: Trybuci wszystkich dystryktów, łączcie się. Zaraz, zaraz, to nie ta arena... Zawodnicy w rydwanach godnie reprezentują lud. Zupełnie (nie)gotowi na śmierć, którą muszą ponieść. Chwała im.

Szymalan: To jest jedna z tych chwil, które uwielbiam na sali kinowej: wielki panoramiczny kadr i potężna, najlepiej chóralna muzyka dobywająca się z każdego kąta. Wspaniały hymn. 

MIEJSCE 48. "It's So Over It's Covert" (Sherlock Holmes: Gra cieni) – Hans Zimmer

Klapserka: Nie da się nie poruszać w rytm tych dźwięków. Tradycja i zachód w jednym. 

Szymalan: Że niby muzyka Zimmera porywająca? No shit, Sherlock!

MIEJSCE 47. "Roast Mutton" (Hobbit: Niezwykła podróż) – Howard Shore

Klapserka: Śmieszne, duże i brzydkie trolle bawią do łez, a przecież spotkanie z nimi nie było ani przyjemne, ani bezpieczne. Mały hobbit swoją shire'owską dyplomacją ratuje kompanię Thorina przed zakończeniem żywota w monstrualnych żołądkach. A to dopiero początek...

Szymalan: Bo każdy pretekst by pochwalić się motywem głównym z "Hobbita" jest dobry: nawet spotkanie z denerwującymi trollami:)

MIEJSCE 46. "Plowing" (Czas wojny) – John Williams

Klapserka: Mozolnie, uparcie, wytrwale, z nadzieją. Syzyfowa praca. By (prze)żyć.

Szymalan: W filmie ten bezwstydnie sentymentalny ton muzyki Big Johna może i irytować, ale poza filmem te chwyty nadal działają. Ten temat główny jest po prostu za dobry. 

MIEJSCE 45. "Born and Raised in Silent Hill" (Silent Hill: Apokalipsa) – Jeff Danna, Akira Yamaoka

Klapserka: Nie do pomyślenia, że muzyka z horroru potrafi przerazić i ukoić jednocześnie.

Szymalan: W kategorii klimatycznej muzyki do horroru, Akira Yamaoka dotarł do ściany i się przez nią przebił. Łyżkami mogę jego perełki do Silent Hillów (czy to mówimy o grach, czy o filmach) pałaszować. 

MIEJSCE 44. "Tick Tock" (Sherlock Holmes: Gra cieni) – Hans Zimmer

Klapserka: Tick tock, tick tock. Czas ucieka, wieczność czeka. Robi się poważnie...

Szymalan: Dla mnie to najlepszy i najciekawszy kawałek Zimmera na całym krążku: 8 minutowy kolos, strasznie wciąga!

MIEJSCE 43. "Business Card" (Operacja Argo) – Alexandre Desplat

Klapserka: Jedna misja, jeden film i jedna karta. Najmniejszy błąd i wszystko stracone...

Szymalan: Napięcie, akcja, ironia i Bliski Wschód - stałe elementy tej ścieżki dźwiękowej są i tutaj. 

MIEJSCE 42. "The End?" (Sherlock Holmes: Gra cieni) – Hans Zimmer

Klapserka: Ironicznie, humorystycznie, błyskotliwie do samego końca. To jest gra!

Szymalan: Zastrzyk pozytywnej energii od wujka Hansa: finałowe "The end?" z ironicznym, zdziczałym tematem głównym dylogii Guya Ritchiego. Wspaniała przygoda. 

MIEJSCE 41. "Pinned and Mountains" (Dziewczyna z tatuażem) – Trent Reznor, Atticus Ross

Klapserka: Surowe, zimne, głuche, skandynawskie pustkowie. Tajemnica i zło wyglądające z każdego cichego, zamkniętego domu. Brr.

Szymalan: Przecierałem uszy ze zdumienia: Reznor i Ross z sceny poszukiwań w bilbiotece zrobili istną scenę akcji. Ich magnetyczne dźwięki pozwalają się skupić i kompletnie wkręcić w wir inwestygacyjnej narracji Davida Finchera. Trafił swój na swego.