Spacer po linie

Lubię takie odkrycia. Film, który - jak się wydaje - oglądali wszyscy oprócz mnie, gdzieś w moich planach nie umiejscowił się najbliżej, każąc na siebie długo czekać. Może to przez Phoenixa, z którym od lat mam spory problem, nie wiedząc, czy bardziej go cenię za ten jego aktorski obłęd, czy bardziej mi on doskwiera? O cokolwiek chodziło, już minęło. Spacer po linie to wspaniały popis artystyczny aktora i naprawdę dobrze opowiedziana historia, którą ogląda się z prawdziwą przyjemnością i sporymi emocjami.

Nie znałam Johnny'ego Casha. Nie jestem pewna, czy zasłuchałabym się, słysząc go w radiu, a już tym bardziej, czy zainteresowałby mnie jego koncert. Jego historia właściwie nie różni się wiele od tych, które zdążyliśmy już dzięki kinowym wycieczkom na pogranicze muzyki i filmu poznać. Jest wielki talent, szybka kariera, ogromna sława, tłumy fanek, ciągłe podróże, imprezy, alkohol, narkotyki i trudna miłość w tle. Cash dorzucił do tego toksycznego zestawu tragiczne dzieciństwo, skomplikowaną relację z ojcem, doświadczenie wojny i nieco skrzywiony American dream. Choć droga Casha jest typowa, a koleje jego losów przewidywalne, ogląda się to wszystko z rosnącym zaangażowaniem. Cieszyć się ze szczęścia bohatera, wściekać na jego głupotę, wzruszać, gdy jest mu źle, czuć jego emocje i być z nim blisko, jak z człowiekiem - czego chcieć więcej?

 

Tym bardziej, gdy rola ta odgrywana jest w tak wyjątkowy sposób jak robi to Joaquin Phoenix. To, co wyczynia w Spacerze po linie dowodzi nie tylko ogromnej, wytężonej pracy, ale przede wszystkim talentu, wspomnianego już artystycznego obłędu, który - wbrew pozorom - charakteryzuje bardzo niewielu aktorów. To artyści, którzy nie pracują, nie grają, oni stają się swoimi bohaterami, scalają się z nimi tak bardzo, że potrzebują dużo czasu, by powrócić do siebie - zarówno w percepcji własnej, jak i naszej. Fantastyczna rola.

 

Swoją drogą, pecha ma ten facet, bez dwóch zdań. Najpierw roztrzaskał widzów doskonałą interpretacją perfidnego Kommodusa w Gladiatorze. Oscar leżał wtedy w zasięgu ręki, bo pozostali nominowani i ich role wzbudzali różne, niekoniecznie gorące emocje, a i tak się nie udało. Gorzki smak porażki powtórzył się w 2006 roku, gdy do walki o statuetkę Phoenix stanął właśnie z rolą Johnny'ego Casha. I o ile przegrana z Philipem Seymour Hoffmanem w oczach wielu była sprawiedliwa, o tyle dla aktora, który dla roli w Spacerze... poświęcił wiele (wszystkie piosenki Phoenix śpiewa sam - na potrzeby filmu brał lekcje śpiewu, nauczył się grać na gitarze, a nawet nadużywał alkoholu, żeby lepiej zrozumieć swojego bohatera), a przede wszystkim został wybrany do niej przez samego, prawdziwego Johnny'ego Casha (!), musiało to być ogromnie przykre. Wcale mnie zatem nie dziwi jego rozczarowanie, gdy niespełna kilka miesięcy temu znów skończyło się jedynie na nominacji (za Mistrza - jego rola to zresztą jedyny, jak dla mnie, pozytywny aspekt tego filmu) - choć tym razem grono konkurentów było tak mocne, że żal każdego jednego był tak samo wielki jak radość z kolejnego sukcesu Day-Lewisa (Lincoln).

 

Teraz będzie o Reese, bo ten aktorski duet niesie ten film na równi z przedstawianą historią. Witherspoon - wcielająca się tu w rolę June Carter, piosenkarki, przyjaciółki i wielkiej miłości Casha, skupia w tej postaci wszystkie swoje atuty jako aktorki. Jest słodka i zabawna, a gdy trzeba poważna, skupiona i pełna dramaturgii. Dobra rola, dobra gra, świetne przygotowanie (wszystkie piosenki aktorka śpiewała samodzielnie, grała też sama na cytrze), ale czy oscarowa? Można by dyskutować. Mam do Reese słabość, lubię ją oglądać i słuchać jej głosu, więc trudno mi na tę nagrodę narzekać; wiedząc jednak, o ile więcej dał z siebie jej filmowy partner - no, jakoś tak mniej to wszystko cieszy, rozumiecie.

 

Bez wątpienia Phoenix i Witherspoon stworzyli tu fantastyczny duet, a historia - jakkolwiek schematyczna i selektywna, co się jej najczęściej zarzuca, jest wciągająca i piękna. A co najważniejsze, zaakceptowana przez tych najbardziej zainteresowanych - Johnny'ego Casha i June Carter-Cash, którzy osobiście czuwali nad scenariuszem i wybrali swoich filmowych odpowiedników. Ja nie mam pytań.

 

Czy polecam? Tak.

 

Źródło zdj.: fanpop.com