Siostra twojej siostry (Your Sister's Sister, 2012)

reżyseria: Lynn Shelton
scenariusz: Lynn Shelton
produkcja: USA
gatunek: dramat
dystrybucja polska: Gutek Film

Uff. Oscarowy szum powoli ustaje, wreszcie mogę na spokojnie nadrobić zaległości - te w oglądaniu i te w pisaniu recenzji. A nazbierało się ich całkiem sporo. Nie o wszystkich obejrzanych filmach Wam opowiem, z przeróżnych względów. Czasem nie ma zupełnie o czym mówić, czasem to, co chciałabym powiedzieć, ugrzęzło gdzieś między seansem a czasem niecierpliwie wydartym obowiązkom, czasem zwyczajnie brakuje słów, zwykle tych, które mogłyby opisać przeciętność, wrażenia zbyt ulotne, by dało się je złapać. Siostra twojej siostry nie należy jednak do żadnej z tych kategorii. Pamiętacie, gdzieś na wakacjach, może we wrześniu, bawiliśmy się tu w konkurs, w którym do wygrania były bilety na ten właśnie tytuł. Mnie udało się na film Shelton dotrzeć nieco później niż planowałam, ale jak dobrze, że się udało. Bo to świetny, ludzki (sic! krytyku!) film, przesiąknięty skomplikowanymi, ale dziwnie bliskimi emocjami, które pozostają w głowie jeszcze długo po przyjemnym seansie. 

On (Mark Duplass) ma się niedobrze, ona (Emily Blunt) - jako jego przyjaciółka - wysyła go do zacisznego domku swego ojca, by tam zebrał myśli i wrócił do normalności. Taki sam plan ma trzeci wierzchołek tego trójkąta, przyrodnia siostra Iris - Hannah (Rosemarie DeWitt), która w chatce na odludziu leczy złamane serce. Osobiste tragedie, pragnienia i oczekiwania tych trojga spotykają się w tym przedziwnym miejscu, serwując wybuch, którego pozazdrościłaby im Etna.

Jeśli szukacie spokojnego, stonowanego, skromnego i kameralnego filmu, to dobrze trafiliście. Taka jest opowieść, która powstała w głowie Lynn Shelton. Opowieść nazywana modnie komedią pomyłek, choć w gruncie rzeczy będąca nośnikiem potrójnego dramatu jednostki, który nie wybrzmiewa z całym, właściwym sobie patosem tylko dzięki znakomitemu rysunkowi psychologicznemu bohaterów. A ci są ujmujący w swojej naturalności i nieporadności. Niczego nie udają, nie grają w pozory, a mimo to wpadają w pułapki, które zastawili na siebie, nie werbalizując swoich potrzeb i oczekiwań. Każdy z nich wygląda czegoś innego, ale te pragnienia obracają się wokół tej samej osi, tworząc spójną, choć nie zawsze satysfakcjonującą dla nich treść. Doskonale więc pomyślane postaci, ujęte dodatkowo w ramy wyśmienitej gry aktorskiej całej trójki.

Niby nie dzieje się tu wiele, niby dużo tu mówienia, i to mówienia nie zawsze głębokiego, a jednak nie opuszcza wrażenie uczestniczenia w akcji, żywym tempie, działaniu, które nie tylko coś znaczy, ale nawet może zaważyć - i pewnie zaważy - na losach wszystkich bohaterów (i naszym wieczorze troszkę też). A na deser nienachalnie podany morał, morał stary jak świat i oczywisty, a jednak zupełnie w codziennych decyzjach (lub ich braku) nieuwzględniany i zapom(i)nany. Świetne kino.

Czy polecam? Tak.