Pacific Rim

O, rany, co to było za wyzwanie! Śledząc mojego bloga już jakiś czas, z pewnością zauważyliście, że sci-fi nie pojawia się tu właściwie w ogóle. Nigdy nie ukrywałam, że nie jest to mój ulubiony gatunek, dla dobra własnego (i kina tego typu) unikam z nim spotkań, nawet gdy w grę wchodzą megahity. Raz, raz tylko, złamałam tę zasadę i choć wciąż powtarzacie, że trafiłam po prostu na żywy gniot (Transformers 2, yeah), to i tak utwierdziło mnie to w przekonaniu, że podjęłam dobrą decyzję. Pacific Rim na poziomie zwiastunów nie wróżył niczego lepszego. Roboty? Walka monstrualnych mechów bojowych z przedziwnymi stworami wielkości drapacza chmur? Seriously? A jednak okazało się, że zabezpieczenie w postaci męża, dysponującego ramieniem, na które można w razie czego opuścić głowę w przypływie senności, pozostało właściwie niewykorzystane (w sensie ramię, oczywiście, bo towarzystwo cudowne:)). Film del Toro dało się oglądać. I nie było to wcale takie bardzo nieprzyjemne.
 

Ziemię atakują wykluwające się z podgłębin Pacyfiku monstra o nazwie Kaiju, których pochodzenie i strategia działania wciąż zaprzątają głowy naukowców. Wojskowi nie mają na to czasu - muszą zawrzeć szyki i przygotować się do walki. Konstruowane w tym celu Jaegery - wielkie roboty, a właściwie "mechy bojowe" - mają sterować doświadczeni, połączeni ze sobą piloci. Przed Raleighem Becketem (Charlie Hunnam) i Mako Mori (Rinko Kikuchi) podwójne wyzwanie: pokonać Kaiju i swoje wspomnienia.

 

Spokojnie. Nikt mi nie zrobił wody z mózgu. Sci-fi nadal jest przedziwne i zabawne, seans z nim w roli głównej wciąż jest bardziej lub mniej interesującą wycieczką w samo centrum męskich fantazji o wojowniczej przyszłości Ziemi i wyprodukowanych przez nią technologii, a filmy tego gatunku efekciarskie i kuriozalne pod względem fabularnym. Ciągle niewiele tu rzeczy, które mogłyby kręcić albo choćby zaciekawić pochłaniające zwykle psychologiczne dramaty baby (z drobnymi wyjątkami, pozdro Agniecha). W dalszym też ciągu nie będę oczekiwać z wypiekami na twarzy premier sci-fi, raczej pożałuję tych kilkunastu złotych na bilet, a na film spojrzę jednym okiem, gdy mąż będzie oglądał go w domu. Ale to zupełnie nie zmienia faktu, że na Pacific Rim bawiłam się nieźle, historia (zadziwiająco dużo fabuły jak na "film o robotach"!) mnie wciągnęła, a podczas 2-godzinnego przecież seansu nie spojrzałam na zegarek ani razu.

 

Jako laik w temacie sci-fi nie będę się mądrzyć, co ten Guillermo nawyprawiał. Bo też chyba nie nawyprawiał niczego tak spektakularnego, by zmienić istniejące już kanony tego gatunku. Technologia przyszłości jak ciekawiła i zachwycała, tak robi to nadal, roboty są zgodnie z zasadą imponujące, nieskomplikowana fabuła opiera się standardowo na tajemnicy, lęku i walce (ludzkości o swój byt, przyszłość), jest, naturalnie, trochę wrogości, zazdrości, osobistych tragedii i - a jakże - miłosnych iskier. Wszystko opakowane w spektakularne efekty, świetnie zmontowane i bardzo huczne. Jedyną nowością - dla mnie, oczywiście - był fakt, że Pacific Rim jest w dużej mierze "przegadany". Fabuła rozkręca się długo, a samych walk Jaegerów i Kaiju jest tyle, co kot napłakał (dla mnie - wspaniale). Oczywiście, ten minializm rekompensuje rozmach, z jakimi są zrealizowane i zaprezentowane, ale rzecz zdumiewająca choćby z uwagi na to, że w niedawnym Człowieku ze stali starć było naprawdę sporo. Z tego pewnie też powodu film oglądało mi się tak dobrze.
 
Szczególnie, że było też i kogo pooglądać, i czego posłuchać. Hunnam - czołowy hooligan i syn anarchii Hollywood - świetnie odnajduje się w pogrążonych w lekkiej nostalgii, ale twardych i pewnych swoich umiejętności bohaterach. A że przy okazji grzeszy urodą, wiecie, miło. Partnerująca mu Kikuchi jest tak śmieszna jak jej nazwisko. Ani w negatywnym, ani w pozytywnym sensie tego słowa. Jest trochę zabawna w tym swoim niemalże naocznym przebieraniu nóżkami, gdy stoi przed Stackerem (stateczny i stanowczy Idris Elba) i jęczy, żeby pozwolił jej już poważnie obsługiwać Jaegery, ale chyba też tak została napisana jej postać - wcale przecież to nie irytuje, a nawet dodaje trochę temu duetowi uroku. Bardzo sympatyczny jest też drugi (z trzech pierwszoplanowych) duet - szaleni naukowcy, dr Newton Geiszler (Charlie Day) i Gottlieb (Burn Gorman), są przejaskrawieni od A do Z, tak niepoważni, jak tylko mogą, bawią i rozrabiają konsekwentnie od początku do końca. Wszyscy oni, poruszający się w rytm oszałamiających dźwięków Ramina Djawadiego (że kogo?), które niosą kolejne akty Pacific Rim i doskonale podkreślają działania, decyzje, kryzysy i zwycięstwa, wypadają po prostu fajnie.

 

Czy polecam? Fani gatunku nie powinni być zawiedzeni, ich dziewczyny - wrrróć - przeciwnicy spokojnie seans przeżyją i nie zanudzą się na śmierć. Umiarkowanych zwolenników i statecznych krytyków pewnie i tak nic nie przekona;)

 

Źródło zdj.: outatime.pl